Τις
προάλλες βρέθηκα τυχαία στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης, στο μπαλκόνι,
διαβάζοντας στο tablet μου Θουκυδίδη. Τις
διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων κατά τη διάρκεια του
Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι Μήλιοι παρέμεναν ουδέτεροι στον Πόλεμο που είχε
ξεσπάσει μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας και δεν ήθελαν να ενταχθούν στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
Η Αθηναϊκή Συμμαχία ήταν μία πολιτική και στρατιωτική ένωση περίπου 150 αρχαίων
ελληνικών πόλεων-κρατών, υπό την κηδεμονία της πόλης των Αθηνών, που είχε ως
στόχο την αντιμετώπιση της περσικής απειλής. Οι Αθηναίοι λοιπόν, εκθέτουν μια
σειρά επιχειρημάτων για να αποδείξουν πως είναι ορθό και προς το συμφέρον της
Μήλου να ενταχθεί στην Αθηναϊκή Συμμαχία, όπως μετονομάστηκε η Δηλιακή Συμμαχία
όταν ο Περικλής μετέφερε το συμμαχικό ταμείο στην Αθήνα. Οι Μήλιοι
επιχειρηματολογούν θεωρώντας πως όχι μόνο δεν είναι ορθό να ενταχθούν, αλλά δεν
είναι καν προς το συμφέρον τους. Οι Αθηναίοι ανακοινώνουν πως αν δεν ενταχθούν
στη Συμμαχία θα τους κάψουν, και οι Μήλιοι απαντούν πως δεν θα υποκύψουν στην
απειλή και πως έχουν δίκιο να αποφασίζουν έτσι. Τότε οι Αθηναίοι λένε το
αξεπέραστο: "Δεν αρκεί να έχεις δίκιο, πρέπει να έχεις και τη δύναμη να το
υπερασπιστείς". Σκότωσαν, λοιπόν, όλους τους άντρες, ενώ πούλησαν ως
δούλους όλες τις γυναίκες και τα παιδιά. Όπου δεν πίπτει Λόγος πίπτει ράβδος,
δηλαδή. Οποίος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας. Ορίστε: Δημοκρατία και
Λόγος στην πράξη. Ήπια άλλη μια γουλιά από τον καφέ μου κοιτάζοντας τον Παρθενώνα,
άφησα κάτω το tablet και ξεκίνησα να στρίβω τσιγάρο, απολαμβάνοντας τον ήλιο
που μου ζέσταινε το πρόσωπο.
