Χτυπάει το κινητό. Κυριακή 27 Ιουλίου
2014. "Απόκρυψη". Ώρα 00:07.
Το απαντάω: -"Ναι;"
-"Τα πάθη του κόσμου.
Σοπενάουερ".
Μου παίρνει λίγο χρόνο να απαντήσω:
-"Ο επαναστατημένος άνθρωπος. Καμύ".
Κλείνω. Χαμογελάω.
Κάθε φορά που κατεβαίνει Αθήνα και
βρισκόμαστε, ξανασυστηνόμαστε.
"Είμαστε ό,τι διαβάζουμε"
είχαμε πει, τότε, με μια φωνή, διαφωνώντας με της Ζωής το "Είμαστε ό,τι
πίνουμε", που φώναξε όταν φεύγαμε τελευταίοι και μεθυσμένοι από το Galaxy,
στις 5 η ώρα το πρωί, 22 Δεκεμβρίου του 1999. Θυμάμαι την ημερομηνία. Ήταν η
τελευταία φορά που είδαμε τη Ζωή.
Σταματάω ταξί. Μπαίνω. Κλείνω την
πόρτα: -"Σταδίου. Στην παλιά Βουλή". Κοιτάζω μονίμως έξω από το
παράθυρο για να μη μου πιάσει την κουβέντα ο ταξιτζής.
