Το ΟΧΙ και η άρνηση

Τόσο καιρό, οι κύριοι που τρέφονται κυριολεκτικά ή ιδεολογικά από τον νεοφιλελευθερισμό κατηγορούσαν εμάς, τους πολίτες, πως έχουμε πάθει άρνηση. Όλη η ρητορεία αυτών των κυρίων που τρέφονται από την κρατική ή την ιδιωτική διαπλοκή εστιάζονταν στο ότι εμείς, οι πολίτες, αρνούμαστε να καταλάβουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και το αναγκαίο των μέτρων. Μέχρι σήμερα οι κύριοι που υπερμάχονται του καπιταλιστικού τρόπου οικονομικής διακυβέρνησης, υποστήριζαν πως εμείς, οι πολίτες, αρνούμαστε να δούμε πως μετά την εφαρμογή των, όντως άδικων και σκληρών μεν, αναγκαίων δε, μέτρων η χώρα θα βγει από την ύφεση, το 2012, το 2013, το 2015, το 2020, το 2050, και πάει λέγοντας.

Αλληλεγγύη· όχι φιλανθρωπία.

Η αλληλεγγύη δεν είναι ένα αφηρημένο σχήμα. Δεν είναι μια λέξη. Είναι μια πρακτική. Και δεν έχει καμία σχέση με τη φιλανθρωπία. Φιλανθρωπία κάνει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Φιλανθρωπία κάνει η εκκλησία. Η φιλανθρωπία έχει ως ψυχαναλυτική βάση την επικύρωση της ανωτερότητας του φιλάνθρωπου έναντι αυτού που τη δέχεται. Ίσως αποτελεί και ξέπλυμα κάποιων προσωπικών ενοχών. Η φιλανθρωπία είναι μια εξουσιαστική στάση. Η αλληλεγγύη αντίθετα, είναι το ηθικό καθήκον που έχουν τα μέλη μιας κοινωνίας να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοβοηθούνται. Αλλά, θα μου πείτε, όλα αυτά είναι λέξεις...

Θα μπορούσα, λοιπόν, να φτιάξω κι ένα τσιτάτο για να δείξω τη διαφορά αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας, που θα πήγαινε κάπως έτσι: "Φιλανθρωπία είναι να δώσεις σε έναν πεινασμένο ένα πετρόψαρο από τα ψάρια που έπιασες. Αλληλεγγύη είναι να πηγαίνετε μαζί για ψάρεμα." Και θα μου λέγατε πως αυτό ήταν κάπως καλύτερο...

Επειδή όμως, όπως μας δίδαξε ο Wittgenstein, το νόημα των ηθικών εννοιών διαφεύγει της γλώσσας, και συνεπώς και της σκέψης, και το νόημα αυτό το βρίσκουμε μέσα από τη χρήση της λέξης, θα σας διηγηθώ μια προσωπική ιστορία. Μια προσωπική ιστορία για το νόημα της λέξης αλληλεγγύη όπως τη βίωσα.