Θαύμα! Εμφανίστηκε ο Che Guevara σε μαξιλάρι του καναπέ!

Η Ζάλη των Τάξεων (Συμπόσιο στο “Παγκάκι”)

Σάββατο απόγευμα, φίλος κάθεται με έναν ξάδερφό του στο “Παγκάκι” στο Κουκάκι, ένα καφενείο - κολεκτίβα εργασίας, όπως γράφει κι ο κατάλογος, και πίνουν τσίπουρα.

Μας προσκαλεί ο φίλος να καθίσουμε μαζί τους. Μετά τις συστάσεις, τις κουβέντες για τις ψηλές θερμοκρασίες του Ιουλίου, και μπόλικο χαβαλέ, κι αφού τα πρώτα καραφάκια αδειάζουν, ο ξάδερφος κάνει αστειάκια του στιλ “Και πώς παραγγέλνει κάποιος σε αυτό εδώ το μέρος;”, “Ποιος απ’ όλους είναι δηλαδή ο υπεύθυνος να μου πάρει παραγγελία;”, και “Πώς λειτουργεί το σύστημα εδώ;”.

Εγώ, χωρίς να γνωρίζω τη συνέχεια, απαντάω με χαλαρή διάθεση “Θεωρείς πως δεν μπορεί να λειτουργήσει ένα μαγαζί χωρίς αφεντικό;” και συμπληρώνω χιουμοριστικά και μιμούμενος πλήθος που φωνάζει: “Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά! Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!” και γελάμε.

Στη συνέχεια μαθαίνουμε πως ο ξάδερφος είχε για χρόνια μπαρ κάπου στην Αθήνα, και τώρα έχει ξενοδοχειακή επιχείρηση στα Κήθυρα. Το ζητούμενό του, σχεδόν από την αρχή, ήταν να μας πείσει πως οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και γι’ αυτό είμαστε σ’ αυτή την κατάσταση τώρα.

Α! μην το ξεχάσω, ο ίδιος ο ξάδερφος, κατά δήλωσή του, θεωρεί εαυτόν αναρχικό(!), γι αυτό και δεν ψήφισε στις εκλογές.

Ξάδερφος:   “…Έβαλα αγγελία για τετράωρη εργασία στο ξενοδοχείο, για έξι μήνες, με 450 ευρώ το μήνα και ένσημα, και κανένας Έλληνας δεν την ήθελε τη δουλειά, κι έτσι πήρα μια Μολδαβή. Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες ρε! Δεν θέλουν να δουλεύουν!”

Φίλος:          “Δεν είναι οι Έλληνες τεμπέληδες, εσύ είσαι μαλάκας!”

Ξάδερφος:   “Γιατί, τί να έκανα; Κι από πού βγαίνει πως εγώ είμαι ο μαλάκας; Έβαλα αγγελία στη “Χρυσή Ευκαιρία” και ήρθαν μόνο δύο Ελληνίδες που όλα τους ξίνιζαν. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου; Τί μου προτείνεις;”