Αθήνα, Πέμπτη 25 Μάρτη 2021

Αυτό είναι ίσως το τελευταίο μήνυμα που θα πάρετε από εμένα. Κατάφερα να βρω έναν laptop από έναν σύντροφο, και μπορώ να τον έχω για λίγη ώρα. Αν ξαναέχουμε internet έχω δώσει οδηγίες να το ανεβάσουν στη γνωστή σελίδα. Αν δεν μπορέσουν τελικά δεν πειράζει, τουλάχιστον γράφοντάς το ξεφεύγει για λίγο η σκέψη μου να μην με τρελάνει η αναμονή. Σε μία ώρα και εικοσιπέντε λεπτά θα φύγουμε για την αποστολή. Αν πετύχουμε ίσως να μην το μάθετε ποτέ. Αν αποτύχουμε θα δείτε σίγουρα τα κεφάλια μας πεταμένα στους πρόποδες της ακρόπολης, όπως των συντρόφων που έκαναν το σαμποτάζ στην πλωτή εξέδρα εξόρυξης φυσικού αερίου της Delek στο κοίτασμα Πυριφλεγέθων στη νότια Κρήτη τον Αύγουστο του 2016.

Ξέρω ότι όλα τα κόμματα θα καταδικάσουν την πράξη μας, αλλά δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Άλλωστε ο ιστορικός του μέλλοντος, αν τελικά κερδίσουμε, θα χαρακτηρίσει αυτούς προδότες. Από την άλλη ίσως να θεωρηθούμε εμείς προδότες. Λίγη σημασία έχει αυτή τη στιγμή. Εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι. Τα παιδιά μου δουλεύουν και τα δύο στην Ειδική Οικονομική Ζώνη της Χαλκιδικής στα ορυχεία, και μένουν στον καταυλισμό 4 που έχει και πόσιμο νερό, και ρεύμα μέχρι τις 11 το βράδυ. Εκεί είναι τουλάχιστον ασφαλείς, αφού κανένας δεν πρόκειται να επιτεθεί στα εδάφη της εταιρείας. Η γυναίκα μου είναι ήδη δύο χρόνια πεθαμένη από καρκίνο. Έκανα την τελευταία μου επίσκεψη στο νεκροταφείο ΙΙ της ΕΛΛΑΚΤΩΡ και την αποχαιρέτησα για δεύτερη και τελευταία φορά. Είμαι έτοιμος.

Θέλω όμως να αφήσω μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Όταν ήμουν στο Σύνταγμα την πρώτη φορά το 2011 δεν γνώριζα καλά τα πράγματα και πίστεψα πως "θα πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας". Εμείς οι ανένταχτοι, οι "άσχετοι", όπως μας έλεγαν τα έμμισθα και τα άμισθα στελέχη των αριστερών κομμάτων -και wannabe κομμάτων-, ήμασταν ειλικρινείς, δηλαδή στην πραγματικότητα αδιάβαστοι, και όντως κυριολεκτικά "άσχετοι". Άνθρωποι ψημένοι στα αμφιθέατρα και τις κομματικές συνελεύσεις ήταν πολύ εύκολο να χειραγωγήσουν πλήθη που δεν είχαν ανάλογες εμπειρίες. Εμένα μου φαινόταν ανόητο να ψηφίζουμε και να ξαναψηφίζουμε μέχρι να μπει ή να μη μπει στο κείμενο η φράση "έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση". Μόνο αργότερα κατάλαβα πως στην μία περίπτωση θα έπαιρναν τα εύσημα από τον ινστρούχτορά τους οι μεν, ενώ στην άλλη περίπτωση θα πέρναγε η γραμμή των δε. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε αυτό το bras de fer χειραγώγησης και είδε τα ποσοστά του να εκτοξεύονται και να μετατρέπεται από συνασπισμό συνιστωσών σε ολοφάνερα πια συστημικό κόμμα. Ο Τσίπρας καμάρωνε να λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έσωσε το πολιτικό σύστημα από ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Άμα θες όμως να κυβερνήσεις πρέπει να συμμετέχεις στο παιχνίδι, κι αν θες να συμμετέχεις στο παιχνίδι υπάρχει και κόμιστρο. Και το κόμιστρο αυτό μπορεί να είναι η ίδια η αλήθεια που ευαγγελίζεσαι.

Στις εκλογές του 2014 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτο κόμμα με το μπόνους των πενήντα εδρών και συμμάχησε με τη ΔΗΜΑΡ, και τους εναπομείναντες ΠΑΣΟΚους, το αποδέχτηκε ο κόσμος ως λύση ανάγκης, απέναντι στην προοπτική που πρότεινε ο Βορίδης, ο Μιχαλολιάκος και ο Σαμαράς για συμμαχία ΝΔ και Χρυσής Αυγής. Για όσους δεν θυμούνται ήταν εκείνες οι εκλογές που το ΚΚΕ κινδύνευσε να μείνει εκτός βουλής, και ο Αλαβάνος και το κόμμα του έμεινε εκτός με 1%. Πολύ σύντομα όμως φάνηκε η αλήθεια. Πρώτη πράξη της νέας, βραχύβιας όπως αποδείχτηκε, κυβέρνησης ήταν, με εντολή της Ουάσιγκτον φυσικά, η σύναψη στρατιωτικής συμμαχίας με το Ισραήλ, για να εμπεδωθεί η ησυχία στη Μεσόγειο και να μπορέσουν να γίνουν οι εξορύξεις φυσικού αερίου. Τότε ήταν που δημιουργήθηκε η Ειδική Οικονομική Ζώνη της Κρήτης. Η συμμαχία αυτή με το Ισραήλ όμως σήμερα μας αναγκάζει να μπούμε στον πόλεμο ενάντια στο Ιράν ενεργά και με στρατεύματα, και όχι όπως το 2019 με τη Λιβύη, που συμμετείχαμε μόνο με τις βάσεις και τις γαλλικές φρεγάτες στο Λιβυκό πέλαγος.

Η δεύτερη φορά που βρέθηκα με τους "εξεγερμένους" (και όχι πια "αγανακτισμένους") στο Σύνταγμα ήταν δύο μήνες μετά από αυτές τις εκλογές του 2014 όπου θυμόμασταν με νοσταλγία τότε που το ΠΑΣΟΚ το 2011 έστελνε τα ΜΑΤ να μας τσακίσουν, καθώς κάτω από τις εντολές του ΣΥΡΙΖΑ η καταστολή πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οι είκοσι δύο νεκροί έγιναν πρωτοσέλιδο στα διεθνή μέσα, και εγώ βρέθηκα μαζί με πολλούς ακόμα συντρόφους για εννέα μήνες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Εκεί μέσα μπόρεσα να σκεφτώ και να καταλήξω πως το πολιτικό σύστημα κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Μας χωρίζει στους από εδώ και στους από εκεί, στους ντόπιους και τους ξένους, στους πατριώτες και στους μη, στους αρρώστους και τους υγιείς, στους εργάτες και τους ανέργους, σε αυτούς που θέλουν τις επενδύσεις και σε αυτούς που δεν θέλουν την εκμετάλλευση, και αντί να μας σφάζει ευθέως αυτό το σύστημα, σφαζόμαστε μεταξύ μας. Επίσης έφτασα στο συμπέρασμα πως το πολιτικό σύστημα με μια πολύ ύπουλη προπαγάνδα, αόρατη ακόμα και σε αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους σκεπτόμενο, μας κάνει να απεχθανόμαστε την οργάνωση. Απεχθανόμενοι την οργάνωση είμαστε άταχτοι απέναντι στον τακτικό στρατό των δυνάμεων καταστολής. Sitting Ducks που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξονες. Μόνο όλοι μαζί, παραμερίζοντας τις διαφορές μας μπορούμε να νικήσουμε. Εξαιρώ τους φασίστες που πράγματι δεν υπάρχει περιθώριο συνεννόησης. Δεν εξαιρώ όμως τους απλούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής καθώς από ό,τι είδα τελικά είναι οι πιο φοβισμένοι από τους συνανθρώπους μας, οι πιο αμόρφωτοι, οι πιο αδύναμοι, και ίσως χρειάζονται βοήθεια για να βγάλουν από το φοβισμένο εγκέφαλό τους τα σκατά που τους ταΐζει η Χρυσή Αυγή και την υπόσχεση δύναμης που τους τάζουν. Η Αμυγδαλέζα ήταν μεγάλο σχολείο για 'μένα. Νομίζω πως οι φύλακες ήταν λιγάκι πιο καλοί μαζί μας καθώς είχαν τους Πακιστανούς και τους τοξικομανείς για να εκτονώνονται, κι έτσι είχα χρόνο να σκεφτώ, να συνομιλήσω, και να πάρω απόσταση από τα γεγονότα. Οι καταγγελίες που ήρθαν στο φως το 2016 για βιασμούς των τρανς κρατουμένων έγιναν αφού αποφυλακίστηκα, οπότε δεν έχω δικιά μου αντίληψη.

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 2015 από το "Στρατηγό", ο Βορίδης, ως ηθικός αυτουργός και ιθύνων νους, κρατήθηκε στον Κορυδαλλό για ενάμιση χρόνο περίπου, για να αποφυλακιστεί με το βούλευμα του Δεκεμβρίου του 2016, αφού στις εκλογές του 2015 ο συνασπισμός ΝΔ-Χρυσής Αυγής κέρδισε τις εκλογές με 41% κόντρα στον ΝΕΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ που έμεινε στο 16%. Η συνέχεια είναι γνωστή, και ο χρόνος μου δυστυχώς τελείωσε.

Εγώ θα κάνω αυτό που θεωρώ πως πρέπει να κάνω, κι εσείς να κάνετε αυτό που νομίζετε.

Καλή αντάμωση.