Εδώ η Τρομοκρατία, Εκεί η Προβοκάτσια, Πού 'ναι η Συνωμοσία;

Όταν έγινε η επίθεση στους δίδυμους πύργους, πέρα από το ξέσπασμα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ξαναφούντωσαν και οι θεωρίες συνομωσίας. Έτσι, όταν ήρθε η Αραβική Άνοιξη, μαζί της ήρθε και η συνωμοσιολογία. Συνομωσία πίσω από τη Συρία, συνομωσία πίσω από το Σύνταγμα, συνομωσία πίσω από κάθε πλατεία του κόσμου, συνομωσία πίσω από τις ουρές των αεροπλάνων. Συνομωσία πίσω από τη Χρυσή Αυγή, συνομωσία πίσω από τη Βουλή, συνομωσία και πίσω από τις ένοπλες επαναστατικές (ή τρομοκρατικές, ανάλογα τα γούστα) ομάδες.

Νεφελίμ και Ελοχίμ, Εβραίοι και Μασόνοι, Αλ Κάιντα και Αμερικάνοι, Γερμανία και Ευρώπη, Κίνα και Μουσουλμάνοι, οι φαρμακοβιομηχανίες και η Monsanto, ο Μπους και ο Σώρος, ο Πούτιν και ο Αχμαντινετζάντ, ο Ομπάμα και η Μέρκελ, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ, όλοι συνωμοτούν εναντίων όλων.

Και δεν εννοώ πως (εκτός από το πρώτο ζευγάρι) δεν υπάρχουν όλοι αυτοί. Δεν εννοώ πως δεν προσπαθούν να προασπίσουν τα συμφέροντά τους. Δεν εννοώ πως δεν είναι αδίστακτοι (εκτός από το τελευταίο ζευγάρι) στον ανταγωνισμό. Εννοώ πως δεν είναι παντοδύναμοι. Δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να στήσουν το Matrix.

Που, στην τελική, ακόμα και το Matrix να στήσουν, θα βρεθούν οι Neo, οι Morpheus και οι Guy Fawkes, θα βρεθούν οι Swartz, οι Snowden, οι Manning και οι Assange, θα βρεθούν οι αντάρτες και οι παρτιζάνοι, θα βρεθούν οι Γάλλοι της Γαλλικής επανάστασης και οι Ρώσοι της Ρωσικής επανάστασης, για να εμποδίσουν ή και να ανατρέψουν αυτό που έχει στηθεί.

Ο μεγαλύτερος συνωμότης είναι ο φόβος. Ο φόβος γεννά συνομωσίες. Ο φόβος απέναντι σε μια απροσδόκητη εξέλιξη. Ο φόβος απέναντι σε ένα μέλλον που είναι ανεξέλεγκτο. Ή καλύτερα, ο φόβος απέναντι σε ένα μέλλον προκαθορισμένο από άλλους.

Σας έχω νέα λοιπόν: Πάντα το μέλλον ήταν αβέβαιο και πιθανοκρατικό. Μόνο οι μανιχαϊστικές μεγάλες αφηγήσεις είναι ντετερμινιστικές και στο τέλος ο καλός κερδίζει μια για πάντα. Είναι για παράδειγμα ο Χριστιανισμός, ο Καπιταλισμός, ο Κομμουνισμός, που μας παρουσιάζουν ένα ντετερμινιστικό μοντέλο του χρόνου. Σύμφωνα με το πρώτο, μετά τη μέρα της κρίσης οι καλοί θα ζήσουν για πάντα στον παράδεισο, σύμφωνα με το δεύτερο, η αγορά θα αυτορυθμίζεται εσαεί και θα ζούμε σε έναν οικονομικό παράδεισο, ενώ σύμφωνα με το τελευταίο, η δικτατορία του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη και οι προλετάριοι θα ζήσουν happily ever after. Ανακάλυψαν το αεικίνητο, τη φιλοσοφική λίθο, την κότα με τα χρυσά αυγά. Μόνο που η πραγματικότητα παραμονεύει καθημερινά στη γωνία κάθε σπουδαία θεωρία. Το πραγματικό εισβάλει και η θεωρία διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.

Η πραγματικότητα δεν είναι παρτίδα σκάκι. Δεν υπάρχουν κινήσεις που επιτρέπονται και κινήσεις αδιανόητες. Αν κάτι είναι δυνατόν να συμβεί, όσο απίθανο κι αν είναι, μπορεί κάποια στιγμή να συμβεί.

Και ξέρετε ποιο είναι το διακύβευμα όταν συνωμοσιολογούμε; Φτιάχνουμε στο μυαλό μας έναν δυνάστη ανίκητο. Ένα μέλλον φυλακή. Ένα παρόν αδυναμίας. Αν την 11^η Σεπτεμβρίου την έστησαν οι Αμερικάνοι, τότε είναι ανίκητοι. Ακόμα και τις ήττες τους τις φτιάχνουν οι ίδιοι.

Ποιος ωφελείται τελικά από μια θεωρία συνομωσίας; Αυτός, που στο μυαλό σου, έστησε τη συνομωσία. Ο παντοδύναμος συνωμότης που στήνει τόσο καλές συνωμοσίες που είναι αδύνατον να τις σταματήσει κάποιος. Ποιος χάνει; Εσύ που ακυρώνεσαι απέναντι στην παντοδυναμία του συνωμότη.

Στην τελική, αν μια απλή ερμηνεία δίνει επαρκείς εξηγήσεις και είναι πιθανή, γιατί εσύ ψάχνεις μια πιο απίθανη περίπλοκη ερμηνεία που για να την υποστηρίξεις θα πρέπει σε κάθε βήμα να εμπλέκεις όλο και περισσότερους "που γνωρίζουν αλλά δεν μιλάνε";

Μια χούφτα άνθρωποι αποφασίζουν να σκοτώσουν στρατευμένους Χρυσαυγίτες ως αντίποινα για τη δολοφονία αντιφασίστα από Χρυσαυγίτη. Στέλνουν προκήρυξη στον Ζούγκλα γιατί αρκετοί από τους αναγνώστες του ψηφίζουν Χρυσή Αυγή. Οι συγκεκριμένοι έγραψαν την προκήρυξη, αυτά ήξεραν, αυτά μπορούσαν, αυτά έγραψαν, end of story.

Πάμε στην εκδοχή τη συνωμοσιολογική: Το παρακράτος βλέποντας τη Χρυσή Αυγή να χάνει ψηφοφόρους και θέλοντας να επαναφέρει στο παιχνίδι τη θεωρία των δύο άκρων, έρχεται σε συνεργασία με κομμάτι υψηλόβαθμων της Χρυσής Αυγής, πληρώνοντας επαγγελματίες δολοφόνους να σκοτώσουν τους συγκεκριμένους Χρυσαυγίτες. Για να γίνει αυτό, όμως, έρχονται σε συνεννόηση και με κομμάτι της ΕΛΑΣ, έτσι ώστε να μην βρίσκονται εκεί την ώρα των δολοφονιών. Το μόνο που δε θυμήθηκαν να κάνουν είναι να γράψουν μια προκήρυξη για να εμπλέξουν όλους τους αγωνιστές της αριστεράς και της αναρχίας. Μετά από συσκέψεις βρίσκουν κάποιους να γράψουν την προκήρυξη, αλλά αποδεικνύονται άσχετοι και ανόητοι και καρφώνονται με αυτά που γράφουν. Ο Ζούγκλας, που είναι και αυτός στο κόλπο, ανακοινώνει πως έχει την προκήρυξη στα χέρια του, αλλά βλέποντας το περιεχόμενο, παίρνει στο τηλέφωνο το παρακράτος αυτοπροσώπως και του βάζει τις φωνές: "Ρε παρακράτος, θα καρφωθούμε με τις μαλακίες που γράψατε!". Και του λέει το παρακράτος, που είχε κανονίσει και κάτι άλλες δουλειές: "Ρε συ Μάκη, δημόσιο, τι περίμενες; Ανέβασέ τη έτσι και βλέπουμε".