Ξεκαθάρισμα

Δεν επικροτώ τη δολοφονία των συγκεκριμένων "τυχαίων" Χρυσαυγιτών, ούτε καμία δολοφονία. Ούτε χαίρομαι.

Από την άλλη, είναι τουλάχιστον γελοίο να παρουσιάζονται ως παιδιά που απλώς έτυχε να βρίσκονται εκεί. Ο οργανωμένος Χρυσαυγίτης ορίζει ως προνομιακό πλαίσιο δράσης του τη βία. Μισεί τους "άλλους", εκπαιδεύεται στρατιωτικά και είναι προετοιμασμένος να δείρει, να μαχαιρώσει ή και να σκοτώσει. Οφείλει να γνωρίζει λοιπόν, πως με τη ζωή που επιλέγει, εκθέτει και τον εαυτό του στον ξυλοδαρμό, το μαχαίρωμα ή τη δολοφονία.

Η πραγματικότητα, μερικές φορές, εμφανίζεται ιδιαίτερα ειρωνική:

Όταν φωνάζεις με μίσος "Να ξεβρωμίσει ο τόπος", πρέπει να προσέχεις μήπως το "ξεβρώμισμα" χτυπήσει και τη δική σου πόρτα.

Ήταν η ίδια η προσωρινή ηγέτης της Χρυσής Αυγής, η θυγατέρα του πατρός Μιχαλολιάκου που απευθύνθηκε στους Χρυσαυγίτες με τα εξής λόγια:

"Αναρωτήσου αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις γι αυτά που πιστεύεις χωρίς όμως να γίνεις ήρωας με δόξες και τιμές. Μένοντας ένας ανώνυμος νεκρός του Αγώνα".

Όσοι παρέμειναν οργανωμένοι στη Χρυσή Αυγή, στην ουσία δήλωσαν "έτοιμοι".

Συμπόνια μπορώ να νιώσω μόνο για εκείνους από τους οικείους των δολοφονημένων που δεν έχουν σχέση με τη Χρυσή Αυγή. Όχι για τους ίδιους.

Θα φέρω δύο παραδείγματα για να γίνω πιο ξεκάθαρος:

Ο Θάνατος του 19χρονου Θανάση Καναούτη, μετά από βίαιη επίθεση του ελεγκτή μέσα σε τρόλεϊ, επειδή δεν είχε εισιτήριο, με συγκλονίζει συναισθηματικά και το αντιλαμβάνομαι ως τραγικό γεγονός.

Ο θάνατος ενός φανατισμένου οπαδού, που έδωσε ραντεβού μαζί με συνοπαδούς του, να πάνε "να τις παίξουν" με τους φανατισμένους οπαδούς της "αντίπαλης ομάδας", υπό την επήρεια ναρκωτικών, κρατώντας καδρόνια και μαχαίρια, με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Όσο για τον δολοφόνο, ένας εκπαιδευμένος να σκοτώνει με επαγγελματικό τρόπο, μου γεννά μόνο απέχθεια και τρόμο.