Όταν
έγινε η επίθεση στους δίδυμους πύργους, πέρα από το ξέσπασμα του πολέμου κατά της
τρομοκρατίας, ξαναφούντωσαν και οι θεωρίες συνομωσίας. Έτσι, όταν ήρθε η Αραβική
Άνοιξη, μαζί της ήρθε και η συνωμοσιολογία. Συνομωσία πίσω από τη Συρία,
συνομωσία πίσω από το Σύνταγμα, συνομωσία πίσω από κάθε πλατεία του κόσμου, συνομωσία
πίσω από τις ουρές των αεροπλάνων. Συνομωσία πίσω από τη Χρυσή Αυγή, συνομωσία
πίσω από τη Βουλή, συνομωσία και πίσω από τις ένοπλες επαναστατικές (ή
τρομοκρατικές, ανάλογα τα γούστα) ομάδες.
Νεφελίμ
και Ελοχίμ, Εβραίοι και Μασόνοι, Αλ Κάιντα και Αμερικάνοι, Γερμανία και Ευρώπη,
Κίνα και Μουσουλμάνοι, οι φαρμακοβιομηχανίες και η Monsanto, ο Μπους και ο Σώρος, ο
Πούτιν και ο Αχμαντινετζάντ, ο Ομπάμα και η Μέρκελ, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ, όλοι συνωμοτούν
εναντίων όλων.
Και
δεν εννοώ πως (εκτός από το πρώτο ζευγάρι) δεν υπάρχουν όλοι αυτοί. Δεν εννοώ
πως δεν προσπαθούν να προασπίσουν τα συμφέροντά τους. Δεν εννοώ πως δεν είναι αδίστακτοι
(εκτός από το τελευταίο ζευγάρι) στον ανταγωνισμό. Εννοώ πως δεν είναι παντοδύναμοι.
Δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να στήσουν το Matrix.
Που,
στην τελική, ακόμα και το Matrix να
στήσουν, θα βρεθούν οι Neo,
οι Morpheus και οι Guy Fawkes, θα βρεθούν οι Swartz, οι Snowden, οι Manning και
οι Assange, θα βρεθούν οι αντάρτες και οι παρτιζάνοι, θα βρεθούν οι Γάλλοι της Γαλλικής
επανάστασης και οι Ρώσοι της Ρωσικής επανάστασης, για να εμποδίσουν ή και να
ανατρέψουν αυτό που έχει στηθεί.
Ο
μεγαλύτερος συνωμότης είναι ο φόβος. Ο φόβος γεννά συνομωσίες. Ο φόβος απέναντι
σε μια απροσδόκητη εξέλιξη. Ο φόβος απέναντι σε ένα μέλλον που είναι
ανεξέλεγκτο. Ή καλύτερα, ο φόβος απέναντι σε ένα μέλλον προκαθορισμένο από άλλους.