Η Διάπλασις των Παίδων

Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι μια σημερινή παράλληλη πραγματικότητα, όπου το μόνο που θα άλλαζε θα ήταν το θέμα των πανελλαδικών στην έκθεση.

Αφού δοθεί κάποιο άρθρο του δημοσιογράφου Μάνδρου Πασχαβέλη από την εφημερίδα "Καθυποταγή" όπου εξαίρεται η υπεύθυνη στάση και στιβαρή απόφαση της κυβέρνησης για επιστράτευση των εκπαιδευτικών, φαντάζομαι τη διατύπωση του θέματος:

"Με καθαρά εκπαιδευτικούς όρους, και ως μαθητής/μαθήτρια της τρίτης λυκείου, που σε πολύ λίγο θα ξεκινήσεις την ενήλικη ζωή σου είτε στην ανώτερη ή ανώτατη εκπαίδευση είτε στην αγορά εργασίας, τί έμαθες από τη στάση των εκπαιδευτικών σου, των συνδικαλιστικών οργάνων των καθηγητών, της κυβέρνησης, και της κοινωνίας εν γένει; Με τί εφόδια για το μέλλον σε προίκισε η στάση του κόσμου των ενηλίκων σχετικά με την απεργία των εκπαιδευτικών;"

Και τώρα φαντάζομαι μια πολύ προικισμένη μαθήτρια, που έχει καταφέρει να μην της καεί ο εγκέφαλος εντός της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που θέλει να γίνει συγγραφέας και αντιλαμβάνεται το μάταιο των σπουδών στο ελληνικό πανεπιστήμιο μετά το "σχέδιο Αθηνά", η οποία με αρκετή αυτοπεποίθηση, λογοτεχνικό οίστρο και χιούμορ αποφασίζει να απαντήσει σαν ανόητη παιδίσκη, τρολλάροντας τη διαδικασία.

Αφήνομαι να φανταστώ το σαρδόνιο χαμόγελό της ενώ γράφει, καθώς και το γραπτό της που δανείζεται τη φόρμα του ημερολογίου:

"Αγαπητό μου ημερολόγιο. Σήμερα ήρθα να γράψω το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας. Αρχικά, έγινε μεγάλη φασαρία στην αίθουσα μετά από ερώτησή μου σχετικά με τα αντώνυμα και τα συνώνυμα. Το θέμα Γ1 ζήταγε να βρω ένα συνώνυμο της λέξης "φιλοξενία" και εγώ έβαλα "φυλάκιση". Οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν και με έλεγαν χαζή και ξανθιά, αφού "φιλοξενία" και "φυλάκιση" είναι αντώνυμα, ενώ ο Παναγιώτης μου έλεγε να μην ανησυχώ που είμαι ηλίθια γιατί τα δικά μου εφόδια για το μέλλον είναι τα μεγάλα μου βυζιά. Στο σχόλιο αυτό γέλασαν δυνατά όλα τα παιδιά, αλλά και ο άντρας και η γυναίκα επιτηρήτρια. Εγώ επέμεινα, και τους είπα πως αφού το σχέδιο "Ξένιος Ζεύς" σκοπό έχει να εντοπίσει τους μετανάστες χωρίς έγγραφα και να τους φυλακίσει σε "Στρατόπεδα Φιλοξενίας Παράνομων Μεταναστών", και αφού "Ξένιος" σημαίνει "για τους ξένους", και αφού ο Ξένιος Ζεύς ήταν ο θεός της φιλοξενίας, και αφού "φιλοξενία" σημαίνει "αγάπη για τους ξένους" και αφού σύμφωνα με το νόμο σήμερα η αγάπη για τους ξένους εκφράζεται με φυλάκιση, φιλοξενία και φυλάκιση είναι έννοιες ηθικά ταυτόσημες. Δεν έπεισα πολλούς, παρά μόνο τον Παναγιώτη που θέλει να με πηδήξει, και τον Στάθη, τη Σωτηρία και τον Λίρι που είναι χρυσαυγίτες. Άσε που μέσα από αυτά που έλεγα απάντησα και το Γ2 που ζήταγε συνώνυμο του "Ηθικό" και έγραψα "Νόμιμο".

Και τώρα αγαπητό μου ημερολόγιο θα γράψω το κυρίως θέμα, δηλαδή τί έμαθα από τη στάση των ενηλίκων. Και πρώτα-πρώτα τί έμαθα από την κυβέρνησή μου:

Έμαθα πως όλες οι απεργίες είναι παράνομες, ειδικά αυτές με μεγάλη συμμετοχή. Έμαθα πως παράνομο είναι και το Σύνταγμα αφού λέει άλλ' αντ' άλλων, και προτρέπει σε παράνομες πράξεις μιλώντας για "δικαίωμα στην απεργία". Έμαθα πως η σωστή στάση απέναντι σε κάποιον που διεκδικεί είναι ο καταναγκασμός, η καταστολή και η απειλή φυλάκισης. Έμαθα λοιπόν να είμαι νομοταγής πολίτης και να μη διεκδικώ, ούτε να παρανομώ απεργώντας. Αυτό σημαίνει πως η κυβέρνηση έχει πάντα δίκιο, και οι πολίτες που διεκδικούν πάντα άδικο. Έμαθα λοιπόν να μην σκέφτομαι αν καταπιέζομαι ή αν καταπατώνται τα δικαιώματά μου, αφού η απάντηση είναι αυτονόητη: οι αποφάσεις της κυβέρνησης είναι η αλήθεια, όποια άλλη σκέψη είναι λαϊκισμός, και όποια άλλη αντίδραση είναι παρανομία.

Έμαθα επίσης πως ο διάλογος είναι περιττός όταν ο συνομιλητής σου έχει πάντα δίκιο και κατέχει την αλήθεια. Γιατί να σπαταλάς το χρόνο σου αφού μπορείς να παρακάμψεις το διάλογο και να συμφωνήσεις εκ των προτέρων μαζί του; Έμαθα λοιπόν να μη συνδιαλέγομαι, να μην φέρνω αντιρρήσεις, και να μην έχω κριτική σκέψη, αφού η κριτική σκέψη δηλητηριάζει τη σχέση μου με την κυβέρνησή μου. Άλλωστε γι αυτό επιλέξαμε ψηφίζοντας την κυβέρνησή μας γιατί αυτή ξέρει πριν από εμάς για εμάς τί είναι νόμιμο δηλαδή ηθικό. Έμαθα να μην αντιδρώ αλλά να υπακούω, έμαθα να μην αμφιβάλλω αλλά να πιστεύω. Έμαθα να αποφεύγω τον πειρασμό της σκέψης, και έμαθα να ακολουθώ τον αγαθό νόμο της υποταγής. Κυβέρνηση σε αγαπώ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, παρακάτω θα γράψω τί έμαθα από τα συνδικαλιστικά όργανα, και πιο ειδικά από τα συνδικαλιστικά όργανα της αντιπολίτευσης. Παρεμπιπτόντως ανακάλυψα και δύο αντώνυμα, που δεν φαίνονται ως τέτοια με την πρώτη ματιά: "συμπολίτευση" και "αντιπολίτευση". Δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά ως αντώνυμα, διότι ναι μεν στη θεωρία και στα λόγια εμφανίζονται ως αντώνυμα, αλλά στην πράξη εμφανίζονται ως συνώνυμα. Στην πράξη είναι τρία τα συνώνυμα: "συμπολίτευση" = "αντιπολίτευση" = "κοινοβουλευτισμός". Εγώ δεν είμαι καμιά χαζή όμως να θεωρώ την πράξη σημαντική. Σημασία έχουν τα λόγια. Σημασία έχει η θεωρία. Είναι δυνατόν μια πληθώρα βάρβαρων και χυδαίων γεγονότων να μπορεί να γκρεμίσει μια υπέροχη θεωρία; Όχι κύριοι διορθωτές, δεν είμαι ανόητη: "συμπολίτευση" και "αντιπολίτευση" είναι αντώνυμα. Τώρα πια ξέρω πως σημασία έχει τί λες και όχι τί κάνεις. Έμαθα να δίνω έμφαση στη θεωρία, έμαθα να μη βλέπω τα γεγονότα, το ξανάπα: έμαθα να πιστεύω. Να πιστεύω και να μην ερευνώ. Γιατί όταν ερευνάς βρίσκεις, και όταν βρίσκεις αναρωτιέσαι, και όταν αναρωτιέσαι αμφιβάλεις, και όταν αμφιβάλεις δηλητηριάζεις την πίστη σου.

Τα συνδικαλιστικά όργανα λοιπόν αγαπητό μου ημερολόγιο, για ακόμα μια φορά όχι μόνο δεν με απογοήτευσαν αλλά κυριολεκτικά με γοήτευσαν. Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών ψήφισαν "ναι" στην απεργία. Κι ενώ τα συνδικαλιστικά όργανα όφειλαν απλώς να σεβαστούν και να επικυρώσουν την απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας της βάσης, αυτά τα υπέροχα όργανα μελλοντικής βουλευτοποίησης και υπουργοποίησης τί έκαναν; Ψήφισαν "ναι" στην απεργία, αλλά ψήφισαν επίσης πως "δεν υπάρχουν οι όροι για να γίνει η απεργία". Ψήφισαν δηλαδή υπέρ της απεργίας, αλλά στη θεωρία μόνον, ενώ με δεύτερο ψήφισμα έβγαλαν το πόρισμα πως η πραγματικότητα δυστυχώς δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων της θεωρίας. "Κατά φαντασίαν απεργία" δηλαδή. Και πολύ σοφά έπραξαν αφού η θεωρία έχει σημασία και ουχί η πράξις.

Έμαθα λοιπόν κι εγώ αγαπητό μου ημερολόγιο να απαντάω με τη σαφήνεια και την καθαρότητα των συνδικαλιστικών οργάνων. Στη διάρκεια που έγραφα τα προηγούμενα, μου έστειλε ραβασάκι ο Παναγιώτης που έγραφε: "Αννούλα, θέλεις να σε γαμήσω;", εγώ αμέσως του έστειλα την απάντηση: "Ναι, φυσικά και θέλω να με γαμήσεις!!!". Αφού το πρόσωπο του Παναγιώτη έλαμψε, κι αφού παράτησε το γραπτό του και φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε: "Η Αννούλα θέλει να την γαμήσω!!!!!!!!", κι αφού τον πέταξαν έξω οι επιτηρητές και του μηδένισαν την κόλλα, του έστειλα καινούριο ραβασάκι από το παράθυρο, που έγραφε: "Φυσικά και θέλω να με γαμήσεις, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν οι όροι για κάτι τέτοιο…". Δεν καταλαβαίνω γιατί θύμωσε τόσο πολύ και φώναζε "Εγώ θα σε γαμήσω θέλεις δε θέλεις καριόλαααααααααααααα!!!!".

Αλλά γιατί αγαπητό μου ημερολόγιο το συνδικαλιστικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι τέτοιο; Και γιατί η άδικη και σκληρή κοινωνία φωνάζει, όπως φώναζε πριν λίγο και ο Παναγιώτης μου; Γιατί λέγω, η άδικη και σκληρή κοινωνία φωνάζει όλο και συχνότερα αναρχικά συνθήματα όπως "Αλήτες, Λέρες, Εργατοπατέρες"; Να ξεκαθαρίσω πρώτα-πρώτα πως οι συνδικαλιστές είναι μια χαρά κύριοι και καθόλου αλήτες. Έχετε δει ποτέ αλήτη με κοστούμι και γραβάτα; μην τρελαθούμε! Επίσης, καθόλου λέρες, μοσχοβολάνε αφρόλουτρα και αφτερσέιβ. Τέλος, το "εργατοπατέρες" γιατί το βλέπετε ως κακό; Ο πατέρας πάντα γνωρίζει καλύτερα από το παιδί, γι αυτό και λέμε το παιδί "παιδί" και τον πατέρα "πατέρα". Αν το παιδί ήξερε καλύτερα από τον πατέρα, θα λέγαμε το παιδί "πατέρα" και τον πατέρα "παιδί". Εγώ πρέπει να σας τα εξηγώ όλα;

Το συνδικαλιστικό όργανο της αντιπολίτευσης λοιπόν, οι πατερούληδες, ξέρουνε καλύτερα από τα παιδάκια τους καθηγητές. Οι πατερούληδες θα κληθούν να κυβερνήσουν αργά ή γρήγορα, ή να συγκυβερνήσουν, οπότε δεν μπορούν να αφήσουν τα παιδάκια να κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει σήμερα, γιατί θα κακομάθουν και θα κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει και όταν συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη ΔΗΜΑΡ είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε, ακόμα ακόμα, και με τη ΝΔ. Δεν γίνεται εκεί που φτύνεις σήμερα να γλύφεις αύριο… Δεν θα ήταν ασυνεπές; Αντιπολίτευση και συνδικαλισμέ, σας αγαπώ.

Κλείνοντας αγαπητό μου ημερολόγιο, θα μιλήσω και για το τί μου έμαθαν οι καθηγητές μου:

Μου έμαθαν να αναθέτω τη ζωή μου στους άλλους. Μου έμαθαν να έχω αντιπροσώπους και μεσάζοντες. Μου έμαθαν να σέβομαι τις αποφάσεις των αντιπροσώπων μου και όχι τις δικές μου αποφάσεις. Μου έμαθαν να είμαι πειθήνια. Και ευτυχώς που έχω πειθήνιους καθηγητές, γιατί ένας αυτόβουλος και ελεύθερος καθηγητής θα μου μάθαινε την ελευθερία, αυτόν τον επικίνδυνο δρόμο που σε κάνει να κοιτάς την ευτυχία σου και την ευτυχία των γύρω σου, και όχι τη ρουτίνα σου και την ασφάλειά σου. Θα έπαιρνα τότε τη ζωή μου στα χέρια μου, και μετά τρέχα-γύρευε σε τί περιπέτειες θα έμπλεκα… Πειθήνιοι καθηγητές μου σας υπεραγαπώ".