Όλοι το Ίδιο Είμαστε; (η σύγκλιση των άκρων)

Φυσικά και υπάρχουν δύο άκρα

Από τη μία είναι το άκρο που διεκδικεί την ελευθερία, τη χαρά της ζωής και τη δημιουργική αυτοπραγμάτωση για όλους, μάχεται για ισότητα χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, για αυτονομία και ισονομία, παλεύει με αυταπάρνηση για μια κοινωνία που αυτοπροσδιορίζεται και αυτοθεσμίζεται, χωρίς θεούς, και κυρίως χωρίς αφέντες.

Το άλλο άκρο αποτελείται από υμνητές του θανάτου και του πολέμου, απαιτεί στρατιωτική εμφάνιση και πειθαρχία, θαυμάζει την αρρενωπότητα και τα στρατιωτικά παραγγέλματα, πρεσβεύει την απόλυτη μισαλλοδοξία, τον διαχωρισμό σε Αρίους και υπανθρώπους, τον ακραίο ολοκληρωτισμό, και την απόλυτη και αναντίρρητη πειθαρχία στον Αρχηγό.    

Το πρώτο άκρο έχει για φάρους του την αμερικανική επανάσταση, τη γαλλική επανάσταση, τη ρωσική επανάσταση, ίσως την ελληνική επανάσταση, αλλά σίγουρα όχι τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ούτε τη γαλλική αποικιοκρατία, ούτε την "Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών", ούτε τον Σταλινισμό.

Το δεύτερο άκρο έχει για φάρους του την στρατοκρατική κοινωνία της αρχαίας Σπάρτης, τον Καιάδα, την προβοκατόρικη πυρπόληση του Ράιχσταγκ με εντολή του Γκαίμπελς, τον γερμανικό ναζισμό, τον ιταλικό φασισμό, τον ισπανικό φασισμό του Φράνκο, τις δικτατορίες του Μεταξά και του Παπαδόπουλου.          

Το δεύτερο άκρο έχει για ήρωες τους εξουσιαστές, το πρώτο άκρο έχει για ήρωες τους εξεγερμένους ενάντια στην εξουσία.

Φυσικά και τα δύο άκρα χρησιμοποιούν βία

Το πρώτο άκρο ασκεί βία -ως νομιμοποιημένη άμυνα- εναντίων των ντόπιων και εισαγόμενων καταπιεστών, εναντίων των διεφθαρμένων πολιτικών, εναντίων των πολιτικών που καταχρώνται την εξουσία και το δημόσιο ταμείο, εναντίων των κεφαλαιοκρατών που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, εναντίων του μισθοφορικού στρατού των μονάδων καταστολής του διαμαρτυρόμενου πλήθους, εναντίων του καπιταλιστικού συστήματος.

Το δεύτερο άκρο ασκεί βία -ως αυταξία και προνομιακό πεδίο δράσης- εναντίων ντόπιων και εισαγόμενων εργατών, εναντίων εξαθλιωμένων προσφύγων και μεταναστών χωρίς χαρτιά, εναντίων μεταναστών με άδεια παραμονής και εργασίας, εναντίων αγωνιστών που παλεύουν για τα εργασιακά δικαιώματα, εναντίων όλων των αλλοεθνών, των αλλόθρησκων, των ομοφυλόφιλων, εναντίων των καταπιεσμένων, εναντίων αυτών που εξεγείρονται.

Το πρώτο άκρο τρομοκρατεί την εξουσία, παίρνει συλλογικές αποφάσεις και επιδιώκει την κοινωνική αποδοχή, το δεύτερο άκρο τρομοκρατεί τους εξουσιαζόμενους, παίρνει διαταγές και επιδιώκει την κοινωνική επιβολή.

Το πρώτο άκρο ληστεύει ασφαλισμένες τράπεζες για να χρηματοδοτήσει τον αγώνα του ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, το δεύτερο άκρο ληστεύει οικογένειες εργατών μεταναστών για να βάλει τα λιγοστά λεφτά των απόκληρων στην τσέπη του.

Το πρώτο άκρο καίει τράπεζες, υπουργεία και κτίρια πολυεθνικών, το δεύτερο άκρο καίει καταλύματα και καφενεία μεταναστών, καίει χώρους λατρείας αλλόθρησκων.

Όταν συλλαμβάνονται οι αγωνιστές του πρώτου άκρου, αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη ως επαναστάτες, αλληλοϋποστηρίζονται, αντιλαμβάνονται τη δίκη τους ως μια ευκαιρία να διακηρύξουν την ιδεολογία τους, ενώ πλήθη αλληλέγγυων τους υποστηρίζουν μαχητικά.

Όταν συλλαμβάνονται οι στρατιώτες, οι στρατηγοί ή ακόμα και ο αρχηγός του δεύτερου άκρου, αποποιούνται των ευθυνών τους, αλληλοκαρφώνονται, και αποκηρύσσουν την ναζιστική ιδεολογία τους, ακόμα κι αν έχουν τατουάζ με σβάστικα, ενώ ελάχιστοι τους παρέχουν αλληλεγγύη.

Υπάρχει καλή και κακή βία;

Ναι, υπάρχει. Για την Μαρία Αντουανέτα η γαλλική επανάσταση είναι κακή βία. Για την Ελευθερία, την Ισότητα, και την Αδελφοσύνη είναι καλή βία. Για τη "πεφωτισμένη" μοναρχία και τη φεουδαρχία είναι κακή βία, για τον διαφωτισμό, τη δημοκρατία και τον καπιταλισμό είναι καλή βία.

Για το παλιό διεφθαρμένο σύστημα κάθε προσπάθεια ανατροπής του είναι κακή και παράνομη βία, ενώ για το καινούριο σύστημα -που έρχεται- η προσπάθεια ανατροπής του παλιού συστήματος είναι καλή και νομιμοποιημένη βία.

Στην εποχή της μοναρχίας, αυτοί που ζητάνε ελευθερία, ισότητα, αδερφοσύνη, είναι "εχθροί της μοναρχίας", που ασκούν παράνομη βία.

Στην εποχή της δημοκρατίας, αυτοί που ζητάνε κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, πραγματική και άμεση δημοκρατία είναι "εχθροί της δημοκρατίας", που ασκούν παράνομη βία.

Σε αυτό το σημείο θα παραθέσω τα λόγια κάποιου άλλου. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2012, στη δίκη της υπόθεσης του "Επαναστατικού Αγώνα", πρώτος μάρτυρας υπεράσπισης ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας, μέλος της Επαναστατικής Οργάνωσης "17 Νοέμβρη". Μεταξύ άλλων, είπε στο δικαστήριο:

"Οι δυο μεγάλες παραδόσεις του επαναστατικού κινήματος, η μαρξιστική -από την οποία προέρχομαι- και η ελευθεριακή, η αναρχική, έχουν τελικά το ίδιο όραμα. Θέλουν μια κοινωνία ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισότητας, δίχως τάξεις, δίχως πολέμους, δίχως βία. Αξιακά, οι δυνάμεις που συνιστούν το επαναστατικό κίνημα, αξιακά και ηθικά, ατομικά και συλλογικά, από την επιδίωξη τους και από το αξιακό τους σύστημα, είναι κατά της βίας. Απεχθάνονται τη βία. Αν επιλέγουν τη βία, είναι γιατί αυτό τους επιβάλλεται από την κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Γνωρίζουν ότι για να φτάσουμε σε αυτήν την κοινωνία που ονειρευόμαστε, χρειάζεται να αντιπαρατεθούμε με πελώρια, πανίσχυρα και αδυσώπητα ταξικά συμφέροντα. Ότι η κυρίαρχη τάξη δεν θα παραδώσει ποτέ την κυριαρχία της ειρηνικά. Πολύ θα το θέλαμε να καθόμασταν σπίτι και με μια ψήφο να αλλάζαμε την κοινωνία. Αυτό όμως, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είναι ιστορικός νόμος ότι οι άρχουσες τάξεις θα χρησιμοποιήσουν το μέγιστο ποσοστό βίας, με σκληρότητα και αποφασιστικότητα, για να αποτρέψουν την κοινωνική αλλαγή. Έτσι έχει συμβεί πάντα, αιώνες τώρα. Ακόμα και η κοινωνική μορφή στην οποία ζούμε, και την οποία υποφέρουμε, ο καπιταλισμός, για να επικρατήσει χρειάστηκε να ανοίξει δρόμο με κανόνια και μπαγιονέτες, και κάποια ιστορική στιγμή με την λαιμητόμο και με το τσεκούρι του δημίου. Χρειάστηκε να πέσουν κεφάλια εστεμμένων. Είναι νόμος. Αυτοί που παλεύουν για να αλλάξει η κοινωνία, ξέρουν, επίσης, ότι σήμερα δεν επικρατεί στην κοινωνία ειρήνη, ισότητα, δικαιοσύνη πραγματική, αληθινή δημοκρατία. Έχουμε κοινωνικό πόλεμο. Το ξέρουν από την πρώτη στιγμή, από τότε που αποκτούν συνείδηση του εαυτού τους, στην αρχή συναισθηματικά, στη συνέχεια λογικά, και ύστερα με την μελέτη των θεωρητικών μας, ότι αντιμετωπίζουμε έναν αδυσώπητο κοινωνικό πόλεμο. Αυτό το γνωρίζουν πιο πολύ -και πιο καλά από 'μας που υποφέρουμε  αυτόν τον πόλεμο- εκείνοι που τον εξαπολύουν".

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ άκρο;

Φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι στους αντιεξουσιαστές, φυσικά και "χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων" -που λέει και το ΚΚΕ-, φυσικά και κεφαλαιοποίησε σε ψήφους το κίνημα των πλατειών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, και, όπως όλα τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, αναζητά ψήφους ανάμεσα στους πολίτες που είναι ιδεολογικά πιο κοντά στις προεκλογικές διακηρύξεις του κόμματος ή που απλώς διαφωνούν με την κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άκρο, απλώς σφετερίζεται οπορτουνιστικά το "καλό" άκρο, ενώ υπερασπίζεται ως αντιπολίτευση -προς το παρόν στα χαρτιά- τον "λαό".

Είναι η Νέα Δημοκρατία άκρο;

Φυσικά και η Νέα Δημοκρατία έκλεινε το μάτι στους Χρυσαυγίτες, αφού πολλοί Χρυσαυγίτες είναι πρώην ΛΑΟΣίτες, ή "εξτρεμιστές" ΟΝΝΕΔίτες, ή ακραίοι ΝεοΔημοκράτες. Οι Χρυσαυγίτες είναι, σύμφωνα με τον Καρατζαφέρη, "παραστρατημένα δεξιά παιδιά".

Όμως, και η Νέα Δημοκρατία είναι αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα -και μάλιστα κυβερνών- και δεν μπορεί να ανεχτεί τους "άσωτους υιούς" της, όταν δολοφονούν φόρα παρτίδα. Θα τους "κάνει ντα", θα τους κάνει "πιο σοβαρούς" και θα ξαναρχίσει το φλερτ.

Υπάρχουν, όμως και καταγγελίες από πρώην Χρυσαυγίτες, πως η Νέα Δημοκρατία χρηματοδοτούσε τα έντυπα της Χρυσής Αυγής, ενώ τη Χρυσή Αυγή, σύμφωνα με τις έρευνες του ΣΔΟΕ, χρηματοδοτούσαν επιχειρηματίες και εφοπλιστές.

Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι άκρο, απλώς γεννάει και σφετερίζεται οπορτουνιστικά το "κακό" άκρο, καθώς με τη "θεωρία των δύο άκρων" στην πραγματικότητα δεν κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δίνει "άφεση αμαρτιών" στη Χρυσή Αυγή, και υπερασπίζεται -στην πράξη- το "Κολωνάκι".

Ποιοί ψηφίζουν ενσυνείδητα ΣΥΡΙΖΑ;

Όσοι από τον "λαό" θέλουν να αποφύγουν την κοινωνική επανάσταση και να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Ποιοί ψηφίζουν ενσυνείδητα Νέα Δημοκρατία;

Όσοι από το "Κολωνάκι" θέλουν μια αρκούντως αυταρχική κυβέρνηση που θα περάσει με τη βία τα φιλο-κεφαλαιοκρατικά, αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται, επικαλούμενη τον "πατριωτισμό", ο οποίος εμφανίζει τον "λαό" και το "Κολωνάκι" να έχουν κοινά συμφέροντα.

Όλοι το ίδιο είμαστε, λαός και Κολωνάκι;

Όχι, λοιπόν, δεν είμαστε όλοι το ίδιο "λαός και Κολωνάκι". Σήμερα, λαϊκός ήρωας δεν είναι ο "νόμιμος και ηθικός" Γεώργιος Βουλγαράκης, λαϊκός ήρωας είναι ο παράνομος, δραπέτης, επικηρυγμένος με 1,000,000 € Βασίλης Παλαιοκώστας.

Κι αν όντως γίνει επανάσταση, λαϊκός ήρωας δεν θα είναι ο φυγάς Χριστοφοράκος, λαϊκός ήρωας θα είναι ο φυγάς Μαζιώτης. Λαϊκός ήρωας δεν θα είναι ο -σήμερα φυλακισμένος- Άκης Τσοχατζόπουλος, λαϊκός ήρωας θα είναι ο -σήμερα φυλακισμένος- Δημήτρης Κουφοντίνας.